BAŞKALARININ KUSURUNU ARAŞTIRMAK YERİNE..

ÖNCE KENDİ KUSURLARIMIZA BAKALIM..
O sabah acelem yoktu. Tramvaydan indim, yavas adimlarla etrafi izleyerek yürümeye basladim. Bu esnada gözüme önümde yürüyen ve benimle birlikte tramvaydan inen üç kisi takildi. En öndeki sanki arkasindan biri kovaliyormus gibi hizli adimlarla yürüyordu. Arkasindan gideni bir hayli geride birakmisti. Kendi kendime:

"Bu adam hayatta mutlaka basarili olur." diye düsündüm.

Onun arkasindan giden, sakin adimlarla ilerliyordu.

"Belki bu adam da hayatta bir seyler basarabilir." diye mirildandim.

En arkadan giden ise sanki nereye gidecegini bilmiyormus gibi sallana sallana ve etrafi seyrederek yürüyordu. Onun içinse: "Iste!" dedim, "Hayatta hiçbir ise yaramayacak bir serseri!"

Derken aklima bir sey geldi. Ben bu adamlarin her üçünün de gerisindeydim!

Evet, baskalarinin hâli ile ugrasan kendi hâlini göremez. Baskalarinin kusurunu arastirmak, insani kendi kusurlarini görmekten alikoyan çok çirkin bir hastaliktir.